çaqqal — is. <fars.> zool. Əsasən cəmdəklə qidalanan itkimilər ailəsindən vəhşi heyvan. Çaqqal var gödən çıxarır, qurdun adı bədnamdır. (Ata. sözü). <Ömər koxa> . . qapıbacalarda ləngiyən mal qaranın mələşməsinə qulaq asar, Kürün bəri üzündəki … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
çaqqal — (Qəbələ, Oğuz) kiçik qotman ◊ Çaqqala vurmax – qotmanlamaq, qotman halında yığmaq. – Nəsir çaldığı otu çaqqala vurdu … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
şəğal — ə. çaqqal … Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
arxaş — (Gəncə) bax arxaj II. – Beyjə heş xəvərimiz olmuyuf, qoyun arxaşdan yellənif, özünü meşiyə verif, çaqqal üş toğlu yaralıyıf … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
ayalğa — (Bərdə, İmişli, Şəmkir) ləqəb. – Onun ayalğası Çəpərdələndi (Şəmkir); – Çaqqal Cəfərin ayalğasıdı (Bərdə) … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
beddam — (Bakı, Qazax, Şuşa) bədnam, rüsvay, biabır. – Çaqqal var gödən dağıdır, qurdun adı beddamdı (Qazax) ◊ Beddam eləməx’ (Şuşa) – rüsvay eləmək. – Cama:tın içində beddam elədin bizi … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
pələqulağ — (Qax) qoca çaqqal. – Pələqulağ kimik <kimi> ulama, sesuvu kes … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
alışmaq — 1. f. Odlanmaq, alovlanmaq, od tutub yanmaq. Ocaq alışdı. Benzin qabı birdən alışdı. Taya ildırımdan alışdı. // məc. mənada. Alışıb, şölə çəkib suz ilə yandım, gördüm; Hicrini atəşi suzan dedilər, gerçək imiş. S. Ə. Ş.. Canım üzülür əldəki… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
anqırmaq — f. Bərk bağırmaq, böyürmək. Eşşək anqıranda itin başı ağrıyar. (Ata. sözü). – Təlxəklər bütün kələklərini meydana qoydular: . . çaqqal kimi ulaşdılar, banladılar, anqırdılar, kişnədilər, . . xanın halına təfavüt eləmədi. Ç … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
bihal — z. və sif. <fars. bi. . . və ər. hal> 1. Halsız, taqətsiz, yorulmuş, əldən düşmüş; üzgün, zəif. Bihal yıxılmaq. – Sübh vaxtında bir qoca çaqqal; Aclıq etmişdi çox onu bihal. S. Ə. Ş.. Kərbəlayı Qulaməli, hacının bu sözlərini eşidəndə, uca… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
boğmaq — f. 1. Boğazı sıxmaqla nəfəs yolunu, nəfəsini kəsmək. Boğazından yapışıb boğmaq. Boyunduruq öküzün boynunu boğur. – <Bayram:> Yüyürdüm yanına, gördüm ki, bir ayı bir adamı boğur, tüfəng atıb ayını vurdum, yaraladım. M. F. A.. Baba qollarını… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
